Deel 1

Hoewel ik weinig op heb met het concept 'blog' (en, nu ik er zo over nadenk, met het begrip 'concept'), leek het me toch wat praktischer om mijn wederwaardigheden op internet te plaatsen dan om iedereen afzonderlijk een handgeschreven brief te sturen. Niet dat ik daarvoor geen tijd zou hebben - tijd zat, me dunkt - maar er moet verdorie ook gefietst worden. En niet zo'n klein beetje ook!
Er is nu een week (en inmiddels 2 dagen) voorbij; hoog tijd voor een korte update.

Nou, daar gaan we dan.

De dag van vertrek viel samen met de dag na Koninginnedag en het land leek gebukt te gaan onder een collectieve kater. De stadjes en dorpjes lagen vrijwel zonder uitzondering brak & halfdood te wezen onder een hemel die vijf tinten grijs kleurde. Maar, weet ik veel, misschien lagen die stadjes & dorpjes wel altijd brak & halfdood te wezen; zo vaak waag ik me niet buiten Amsterdam.
In Abcoude dreigde ik al te verdwalen. En ook Utrecht was geen pretje voor een licht gedesorienteerde fietser. Dat beloofde op deze manier wel een heel lange fietstocht te worden. Op een tamelijk beperkt gebied bovendien.
Bij Cothen begon de zon door te breken en ik besloot een fles frisdrank bij de plaatselijke Spar te kopen. (Crystal clear cranberry, voor de geinteresseerde; tevens wil ik erbij aantekenen - voor u nu naar uw plaatselijke supermarkt rent - dat het niet echt lekker was.) Een wat oudere dame knoopte een gesprek met me aan.
"U toert wat door Nederland?"
"Nou ja, ik ga iets verder... Richting Iran."
"Oh... Oh ja, dat is wel wat verder", zei ze op een toon alsof ik had gezegd dat ik een rondje Ardennen ging doen, "Ik heb vroeger ook best veel gefietst, hoor."
Ik betwijfelde of ze me wel goed gehoord had. Hè verdomme, waarom viel haar mond nu niet open van bewondering? Had ze niet geluisterd? Of is het soms doodnormaal dat mensen in Cothen richting Iran fietsen?
"Ik ben wel 's in Canada geweest", vervolgde de vrouw schijnbaar zonder enige aanleiding. "Daar woont m'n zoon. M'n zoon die heeft daar 100 kilometer geschaatst. Met allemaal Nederlanders, hoor. Want Canadezen die schaatsen geen lange afstanden, hè. Die ijshockeyen. En Evert van Benthum had 't georganiseerd. Dat was vroeger een bekende schaatser. En nou woont-ie in Canada."
"Oh? Zo zo...", zei ik maar, want wat moest ik er in godsnaam op zeggen? "Leuk, hoor", voegde ik er maar aan toe, om toch maar niet ongeinteresseerd over te komen.
"Ja", zei ze, "Heel leuk." En daarmee vond ze ons gesprek blijkbaar voorbij en wenste ze me nog een fijne vakantie.
De rest van de weg voegde over wat in feite één lange dijk langs Rijn & Waal was. De zon begon wat minder aarzelend te schijnen, een zacht briesje duwde me vriendelijk in de rug, vogels floten een vrolijk lentelied en bij Slijk-Ewijk vond ik het wel welletjes voor dag 1.

"Xanten", zo wist mijn routebeschrijving te melden, "Vormt onbetwist een hoogtepunt langs de Limes-route."
Oh.
Lekker is dat.
Ben ik amper anderhalve dag onderweg van mijn geplande 10 maanden, ligt het hoogtepunt morgen alweer achter me. Dat is toch wel een heel sterk staaltje van te vroeg gepiekt. En mijn gemoedsrust werd er bepaald niet groter op toen ik eenmaal in Xanten arriveerde. Geenszins een onaardig plaatsje om in rond te dwalen, hoor - middeleeuwse stadswallen met massieve toegangspoorten, een imposante oude molen, een pittoresk stadscentrum, de ruines (en uitgebreide reconstructie) van een Romeinse stad - maar als dit het hoogtepunt moest zijn van een maand of 10 zwoegen, diende ik wellicht toch te overwegen om terstond rechtsomkeert te maken. En het feit (nou ja, feit...) dat dit de geboorteplaats zou zijn van Siegfried (uit het Lied der Nibelungen) maakte ook al niet overdreven veel indruk op me. Wat me echter wel weer mateloos intrigeerde, was dat het dorpje een Engelbert Humperdinckstraße had. Hm. wat had het stadsbestuur bezield om een straat te vernoemen naar een uitbundig uitgedoste zanger (met minimaal twee ringen aan iedere vinger) van orkestrale kitsch-liedjes? Zit daar op dat gemeentehuis soms een onevenredig aantal liefhebbers van glitterige poedelmuziek? Het eerste mysterie van de trip was een feit...
De grensovergang van Nederland naar Duitsland viel overigens vies tegen. Gewoon. Een ijzeren hek op een dijk. Een ijzeren hek zoals je er zo vele vindt in willekeurige weilanden.

Nabij Rheinburg doemde de eerste industrie op, als dreigende voorposten van het Ruhrgebied. Alsof het weer de omgeving van een passend apocalyptisch tintje wilde voorzien, begonnen wolken zich samen te pakken tot een kwaaie, grauwe massa. Ik worstelde me door Homburg en dacht: "Wat een afgrijselijke kutstad." En het mooie is dus dat je dan nog 's 5 à 6 van die steden krijgt. 120 kilometer grauwe, rauwe industrie. Welkom in het Ruhrgebied...
Op de camping in Lörick liepen opvallend veel mannen in pak rond. "Papier-messe", had de campinghouder wat vaagjes gebromd tussen twee slokken uit een halve literfles bier. Oh? Waren alle hotels soms vol? Had de crisis nu ook hardhandig toegeslagen in de papierhandel? Is het wellicht gewoon dat men tijdens zo'n beurs in zo'n caravannetje op een afgeragte camping wordt gezet?
"Ach ja...", zei de campinghouder die geenszins uitblonk in helderheid.
"Ach so...", zei ik die geen cent wijzer was geworden.
(De volgende dag, terwijl ik aan mijn tweede bakje koffie zat, zag ik de mannen in pak uit hun caravannetje stappen en wegrijden in hun skoda's & subaru's & andere leaseauto's. Ik vroeg me af of er niet behoorlijk afgevloekt zou zijn op kantoor toen men hoorde over de accomodatie-arrangementen.)

Keulen (noch Aken, naar verluidt) schijnen op één dag te zijn gebouwd. Desalniettemin hebben de geallieerden hun uiterste best gedaan om de stad in een zo'n kort mogelijke tijd met de grond gelijk te maken. En wat het centrum betreft waren ze daar voor zo'n 90% in geslaagd. Verrassend genoeg heeft de befaamde Dom het geweld redelijk ongeschonden weten te doorstaan. (En iedereen die nu zegt: "Zie je wel dat God bestaat. Hij heeft Zijn beschermende hand over Zijn huis gelegd", zou ik willen tegenwerpen: "Fraaie God is dat, Die Zijn Eigen volgelingen laat kreperen om Zijn Eigen toko te redden...")
Tsja, de Dom; je kunt 'm natuurlijk moeilijk negerenals je in Keulen bent. Ja, het kan wel, maar dat zou nogal - en nee, ik ga nu niet de flauwiteit 'dom' spuien (hè verdorie, heb ik 't toch gedaan) - een gmiste kans zijn. Zoiets als de Eiffeltoren in Parijs links laten liggen. Of de Taj Mahal in India. De neiging was, kortom, dus best groot om te zeggen: "De Dom, nee hoor, daar doe ik niet aan. Die Dom, da's het zwaar overschatte produkt van een kwaadaardige politieke ideologie die pedofilie propageert. En mannen in jurken."
Maar goed, de toegang was gratis en dan ga je als Hollander toch niet moeilijk lopen doen, hè. En wat zal ik er van zeggen? Hij is groot. Zeer groot. Hoe groot, dat zie je eigenlijk pas als je binnenstaat. Knap staaltje bouwkunst, hoor. En als je dan eenmaal toch binnenstaat, ga je ook maar die toren in. En dat snap ik dan dus niet, hè. Zijn ze verdomme een kleine 650 jaar met die kerk bezig geweest (nee, ik overdrijf niet; zoek maar na op wikipedia), maar effe een lift d'r inbouwen, ho maar. Nee hoor, ook als ongelovige dien je alle 533 traptreden (ja nee, dat heb ik ook maar ergens gelezen, hoor; ik had bij mijn moeizame hemelvaart via die ellenlange wenteltrap echt wel wat anders aan mijn hoofd dan een beetje traptreden te gaan lopen tellen) te beklimmen om wat dichter bij God te komen. En het dient gezegd te worden, het uitzicht was bijzonder fraai.
Jammer alleen dat die stad zo godsgruwelijk lelijk is.

Remagen kende ik slechts van Bridge At Remagen, maar dat er ook echt een Remagen met een echte brug zou bestaan (nu ja, van die brug bestaan alleen nog beide bruggenhoofden), kwam voor mij als kleine verrassing. Als ik al eens aan Remagen (en haar brug) dacht, dacht ik dat het een Hollywoodverzinsel was om te tonen hoe heldhaftig die Amerikaanse soldaten wel niet waren.
Maar goed, Remagen bestaat dus echt en hoewel die brug tegenwoordig wat minder echt bestaat, is de film op ware gebeurtenissen gebaseerd (zoals dat dan heet). Bovendien - jawel, ik viel die dag werkelijk van het ene verrassinkje in het andere - was het op de dag van mijn aankomst ook nog eens feest in Remagen. Rhein Im Flammen heette het festijn. (Je zou toch denken dat ze daar - gezien de recente geschiedenis - hun buik wel vol van zouden hebben.) Nou ja, festijn...festijn... Je moet daarvoor wel enige affiniteit hebben met luide hoempapamuziek, schlagers op housebeat, verregende braderieen, Duitse humor, aangebrande bratwursten, houterige gymnastiekdemonstraties, jengelende draaimolentjes & halve liters bier.
En met dat laatste kan ik wel wat...

Enfin, dat was dan deel 1 van het blog. Het is wat verlaat ingevoerd, omdat het verdomd nog niet meevalt om een internetcafé te vinden in het welvarende deel van de wereld. (Wat dat betreft kun je dan weer beter door India reizen waar je bijkans struikelt over de internetcafé's. Maar goed, daar vind je dan bijna weer geen gewone café's. En als ik dan toch moet kiezen...)

U hoort nog van me!