Deel 3

Enfin, Regensburg, het plaatsje dat één groot winkelcentrum leek. En dat mijn bovendien trakteerde op de voor de hand liggende opmerking dat het er regende.

In Passau was ik gedwongen een paar dagen rust te houden, vanwege een verdraaide spier die me het lopen aanzienlijk bemoeilijkte. Vervelend, maar er zijn ergere plaatsen voor een gedwongen rust dan Passau. En ik moest die Champions League-finale toch ergens zien, hè. En daar Bayern München toch een beetje een lokale club is, was de Ierse pub (want daar ga je heen als er eindelijk weer eens een Duitse club een Europacup gaat winnen) afgeladen vol met joelende mensen in het rood. Zodoende viel ik wel wat uit de toon in mijn blauwe t-shirt, ongelukkigerwijs ook nog eens de kleuren van Chelsea. Dat had ik natuurlijk kunnen weten (hoewel ik in mijn verdediging dien op te merken dat mijn garderobe me weinig ruimte laat om veel te varieren). Nou ja, wat kon er nu misgaan? Bayern speelde praktisch een thuiswedstrijd en bovendien waren ze veel veel beter dan Chelsea. En toen ze in de 83e minuut scoorden, was de beker dan ook binnen. Als Chelsea althans niet binnen 4 minuten gelijk had gemaakt. En toen Robben in de verlenging ook nog eens een penalty miste (ja mensen, dat wordt genieten straks op dat EK!), begon ik me toch wat zorgen te maken. En ja hoor, wat niemand in de pub had kunnen voorzien, gebeurde toch: Bayern verloor. (De globalisering heeft het Duitse voetbal duidelijk geen goed gedaan, want plots beginnen ze strafschoppenseries te verliezen.) Een zware stilte vulde de pub, alsof er een vat vloeibare marshmallows in leeg was gegoten. Halfvolle halve liters bier vielen van diverse tafels. Volwassen mannen vielen huilend op hun knieen. "Unverdient, unverdient...", bleef de jongen naast me aan de bar hoofdschuddend in zijn lege glas mompelen. En hoewel het heter was dan een sauna in hel, besloot ik toch maar mijn jas aan te schieten, hopende dat het in de desillusie iedereen even ontschoten was dat er aan de bar een man in blauw t-shirt zat...

Evenals de grens tussen Duitsland en Nederland was de grens tussen Duitsland en Oostenrijk niet bepaald indrukwekkend te noemen, maar er werd in ieder geval de schijn gewekt dat je een ander land betrad. Een lullig pisstroompje kwam uit de bergen gedruppeld (alsof daarboven een man stond met ernstige prostaatproblemen) en vormde zo de scheidslijn tussen beide landen. Een klein, verroest bordje in de kleuren van de Oostenrijkse vlag met daarop de woorden "Republik Österreich. Grenzübergang" maakte de illusie compleet. Ik had niet verwacht dit te zullen zeggen, maar ik vond het jammer om Duitsland te verlaten. Tot mijn verrassing bevielen het land en haar inwoners mij uitstekend. De vooroordelen als zouden Duitsers streng, hooghartig, humorloos, gereserveerd & autoritair zijn (& altijd winnen met voetbal), werden stuk voor stuk niet bevestigd. Integendeel. Mijn ervaring is dat men juist zeer vriendelijk & uitermate behulpzaam is. De service in winkels & horeca is fantastisch, en automobilisten zijn erg geduldig & hoffelijk jegens fietsers. Inderdaad, een heel verschil met die onbeschofte Hollanders die horkerigheid & hufterigheid tegenwoordig als een deugd schijnen te beschouwen (alleen noemen we het dan 'directheid' en 'assertiviteit'). Enfin, ik was amper 10 minuten in Oostenrijk of er barstte een stortbui los. Toeval? Hoogstwaarschijnlijk wel. Maar toch... (De bui trok over. In de verte een curieuze, koperachtige gloed. Nevel steeg op uit de Donau, nevel hing tussen de donkere bomen op de zwijgende bergen. Watervalletjes kletterden omlaag over mosbegroeide rotsblokken. Uit de aarde steeg de lucht op van rottende vegetatie, ozon en zoete bloemen. Tevens rook ik natte hond. Maar dat was ikzelf.)

Bij Linz had ik me om de één of andere reden wat mooiers voorgesteld dan een nogal karakterloze stad in fletse pastelkleuren. Ik dronk een kopje koffie op de nogal ruim opgezette Hauptplatz (wellicht is men ooit nog eens van plan hier een klein vliegveldje aan te leggen) en keek naar de barokke Drievoudigheidszuil (vergulden heiligen, engelen, cherubijntjes, tierelantijntjes - je kent het wel) die daar is neergezet uit dankbaarheid dat de stad oorlog, pest & brand bespaard is gebleven. Tsja, je wenst het de Linzenaren natuurlijk niet toe, doch dat ding is zo spuuglelijk dat je zou gaan hopen dat er minimaal één rampspoed over hun hoofden was uitgestort.
Nou ja, misschien vindt God de zuil wel heel mooi...

***

De motorrijder keek naar de hemel en bromde iets in dat rare brabbeltaaltje dat de Oostenrijkers Duits noemen, maar dat nog het meeste wegheeft van een Ier die Noors praat. (Nou ja, misschien noemen ze het wel helemaal geen Duits. Misschien noemen ze het wel Oostenrijks. Of Nagoeliaans.Ik heb namelijk de indruk gekregen dat het best een vreemd volkje is.) Hoe dan ook, gezien de donkere wolken die de vroege morgenstond bedierven, maakte ik eruit op dat hij zoiets bedoelde als: "Ziet er niet best uit, hè", dus ik antwoordde maar zoiets als "Njehhh..." en begon eindelijk te begrijpen waarom hij - bepakt, bezakt & uitgekakt - al vanaf 7 uur stond te treuzelen. De man - geheel gehuld in vervaarlijk zwart & rood leer - wilde gewoon niet door de regen rijden. Ja, allemachtig zeg, ben je nou een stoere motorrijder of niet? Born to be wild? Nou nee, eerder wel een heel erge easy rider...
Hoewel ik nou ook niet per se heel erg stoer ben, had ik weinig zin om anderhalf uur naar de lucht te gaan staan staren. Als het gaat regenen, gaat het regenen. En dan word je nat, of je nu daar staat of op de fiets zit. (Tenzij je onder een afdakje gaat staan, natuurlijk.) Ik vertrok dus maar.

Ybbs was uitgestorven, op twee giebelende meisjes met hoofddoekjes na. Wat een merkwaardig ontroerend beeld was, twee giebelende meisjes met hoofddoekjes op het uitgestorven pleintje van een middeleeuws Oostenrijks dorpje.
Waarom weet ik niet.

Grein was alweer zo'n schattig dorpje aan de oevers van de Donau, dat na de regen (inderdaad) gehuld ging in de heiigheid van een door de nevel gefilterd zonnetje. Barok kerkje op een gemütlich pleintje met fonteintje, bloembakken met bloeiende planten op precies de juiste plekken, een keurig opgepoetst kasteeltje op een heuveltje... Jaja, dat gaat er in als apfelstrüdel bij de bejaarde zondagsfietsers voor wie de Donauradweg lijkt te zijn aangelegd.

Nou ja, het kan erger.

Bij Pöchlarn - dat door de routebeschrijving "een gemoedelijk Nibelungenstadje" wordt genoemd - passeerde ik in het centrum enige leegstaande, verstofte winkelpanden, een dichtgespijkerde tattooshop, een volgeregende bouwput en enkele achterdochtige inteeltkoppen. En bij het verlaten van het dorp kwam ik ook nog eens langs een fijne fabriek. "Auf wiedersehen!", riep een bord van Tourist Information Pöchlarn me tegen beter weten in na.

Nou ja, het kan nóg erger.

Ik ben ook door een dorpje gereden waar helemaal geen dorpje was. Je passeert een bord 'Piltzig' en een paar 100 meter verderop fiets je Piltzig weer uit, en het enige wat je daartussenin gezien hebt, zijn wat weilanden, velden en plukjes bos. Zie daar maar 's een dubbele espresso te bestellen. Laat staan een maaltijd. (Of je moet niet te beroerd zijn zelf wat aardappels te rooien.)

In Melk staat een klooster dat bijkans groter is dan het dorpje zelf. Ook reed er zo'n felgekleurd toeristentreintje op autobanden rond dat met enige zelfoverschatting - want ik geloof niet dat de Oostenrijkers aan zelfspot doen - de Melk City Express wordt genoemd. (Het Duitse 'bummelzug' dekt de lading overigens al iets beter.) Achter het stuur zat een dikkige man met dunnige slierten paarsgeverfd haar dat in een staartje op zijn rug hing. Opgewekt stak hij zijn toeristische verhaal af voor die ene passagier die wat ongeinteresseerd onderuitgezakt in het achterste van de drie wagonnetjes zat.

***

Eén van de eerste dingen die ik van Wenen te zien kreeg, was de befaamde verbrandingsinstallatie ontworpen door de Oostenrijkse architect Hundertwasser. Een 'acquired taste' zouden de Britten al die organische vlakken, mozaieken & uit bollen opgebouwde pilaren - allen uitgevoerd in felle, primaire kleuren - noemen. Mondriaan op een driedimensionale LSD-trip, zeg maar. Het is alsof het intens burgerlijke stadsbestuur - geconfronteerd met het feit dat ze de controversiele Hundertwasser een opdracht moesten geven - heeft gedacht: "Nou ja, dan maar een vuilverbranding in een lelijke buitenwijk. Stoten we tenminste zo min mogelijk mensen voor het hoofd." Een wat oudere, Spaanse toeriste moest in ieder geval hartelijk om het gebouw lachen ("Hahaha, sooperrr! Grande!") en architectuur die mensen een goed humeur bezorgd, kan toch niet slecht zijn.
Helaas kan ik dat van het centrum van Wenen niet zeggen. Dat lijkt te zijn gebouwd met geen enkel ander doel dan te imponeren, intimideren en de Keizerlijke Almacht er bij het volk in te rammen. Elk gebouw, elk standbeeld straalt een hooghartig superioriteitsgevoel en een zelfvoldane praalzucht uit. Het hele centrum is doortrokken van de smakeloosheid van arrogante adel die maar vooral wilde laten zien dat ze geld & macht hadden. Protserigheid van absurde proporties. Barokke bullshit.
Godallemachtig, wat een afgrijselijke, pompeuze kutstad.
(De tocht langs de lager gelegen oever van het Donaukanaal was als een blik in het Freudiaanse onderbewustzijn van Wenen: een naar pis stinkende, ranzige walkant langs smerig water, schemerige nachtclubs, lege drankflessen & bierblikjes, een uitgebrande partyboot, muren volgekalkt met graffiti, gescheurde posters van blingbling-gangstarappers en extreem linkse propaganda.)
Weggestopt (uiteraard) tussen de grauwe woonkazernes in een buitenwijk staat het Hundertwasserhaus, een door de architect ontworpen woonblok. En nu ik het centrum van Wenen heb gezien, kan ik deze architect opeens veel beter waarderen. Een man die zich afzette tegen de muffige, oerconservatieve stijfburgerlijkheid die Oostenrijk zo verstikkend maakt. Niet op extremistische, maar op speelse wijze. En dat maakt het des te effectiever.

***

Goed, dat was het dan weer. Morgen vertrek ik, als het goed is, naar Bratislava en dan begin het fietsen pas echt, heb ik het gevoel. Want hoe plezierig zo'n ritje langs de Donau ook is, het is wel erg gladgestreken & goed geregeld allemaal. Bovendien zijn de hordes fietsers die langs die Donau trekken zo nu & dan ronduit irritant. Maar goed, zoals mijn routebeschrijving dan zegt: "Bedenk hierbij dat menigeen het fietsen (her)ontdekt en plezier beleeft". Dus nou ja, dat doe ik dan maar als ik weer eens achter zo'n grote groep kwebbelende vrouwen sukkel die schijnen te denken dat mijn Amsterdamse fietsbel de één of ander bijzonder Donauvogeltje is. (De dames hebben overigens opvallend vaak van die bloempottenkapsels (en het woord 'potten' mag hierbij best op meerdere manieren worden begrepen) en dragen daarbij ook nog eens heel strakke wielerkleding die zowel een gebrek aan smaak als aan gêne verraadt. Schijnbaar verkeren ze in de veronderstelling dat het (her)ontdekken van het fietsen en het daarmee gepaard gaande plezier professioneel dient te gebeuren. Helaas uit die professionaliteit zich vnl. in de kleding en niet in het rijgedrag.
Doch dit terzijde.)

Ik groet u allen in de hoop dat Nederland nog steeds bestaat en dat het iedereen goed gaat.