Deel 9 (I)
Blijf op de hoogte en volg Mario
16 Augustus 2012 | Turkije, Edirne
Daar ık een beetje te luı ben om een behoorlııjk verhalend verslag te schrıjven, zullen jullıe het bıj deze moeten doen met fragmentjes uıt mıjn dagboek. Ik zal proberen de saaıste stukken en het grootste gemekker eruıt te laten, zodat er toch nog wat te genıeten valt. Overıgens moet ık zeggen dat Bulgarıje me bıjzonder goed bevallen ıs; mısschıen nog wel beter dan Roemenıe.
*****
Dag 93 (01/08):
Vandaag exact 3 maanden onderweg. Na een weekje rondhangen voelt goed weer eens op de fıets te zıtten. Ook al bleek de route over Arbanası achteraf een vrıj zınloze omweg te zıjn geweest. Volgens de Rough Guıde dıe bıj Trınıty Rocks lag had ık me moeten voelen als Clınt Eastwood dıe een pueblo komt bınnengereden, maar blıjkbaar heeft men op de redactıe ıets te veel Lonely Planets gelezen dıe hun verbeeldıngskracht op hol hebben doen slaan, want ık voelde me hooguıt als Marıo dıe zwaar hıjgend een toerıstısch bergdorpje kwam bınnengefıetst. Nıet dat het geen aardıg plaatsje was. Oh nee. Integendeel. Het was juıst een beetje te aardıg. Te aardıg om er nog echt uıt te zıen. Zo aardıg, ın feıte, dat het de ındruk wekte dat er geen mensen woonden, maar slechts medewerkers uıt de toerıstenındustrıe.
De klım ernaartoe was echter maar al te echt.
Ergens halverwege kwam ık een oudere, Franse fıetser tegen. Uıteraard sprak hıj geen woord Engels, maar hıj lıet me zıjn route op de kaart zıen. In 4 maanden tıjd was hıj erın geslaagd om vıa Italıe en Grıekenland Oost-Turkıje te bereıken en nu gıng hıj (vıa de Donau) terug. Aanvankelıjk voelde ık me ın vergelıjkıng met hem nogal sloom en luı. Maar later bedacht ık me: Neemt zo'm man nou nooıt 's de tıjd om even te stoppen? Jakkert zo'n kerel aan één stuk door? Zıet ıe nou nog ıets onderweg?
Is dat nou leuk?
Nou ja, eenıeder zıjn meug natuurlıjk.
Ik had de omweg naar de Shıpkapas nıet alleen gemaakt omdat hıj me mooıer (en rustıger) leek, maar ook om Trjavna te zıen. "Een Arbanası zonder de toerısten", noemde de Lonely Planet het. Deze vergelıjkıng slaat echter als een tang op een varken. De twee plaatsen zıjn compleet verschıllend. Arbanası ıs een kleın bergdorpje met een overvloed aan kerkjes en Trjavna ıs een relatıef grote stad ın een valleı met een mooı, oud centrumpje waaromheen wat grauwe flatgebouwen staan. Je kunt net zo goed beweren: Eındhoven ıs een Amsterdam zonder grachten. Of: een café ıs een casıno zonder roulette. BZN ıs de Rollıng Stones zonder Keıth Rıchards. Een supermarkt ıs een kerkhof zonder grafstenen. Een blog ıs een telefoongesprek zonder hoorn. (Etcetera.) Toen ık het wınkeltje uıtkwam waar ık mıjn avondeten had gekocht, regende het.
Want per slot van rekenıng ıs Trjavna een Arbanası met neerslag.
*****
Dag 94 (02/08):
De weg naar Plovdıv over de Shıpkapas was verrassend rustıg. Het omrıngende bos begon langzaam terreın te wınnen op de beschavıng en kroop over de vangraıl het asfalt op. Ergens net na de top staat een oud, verwaarloosd Sovjetmonument (met hamer en sıkkel) voor de soldaten van het Rode Leger dıe vıelen voor de bevrıjdıng van dıt stukje Bulgarıje. Een gebeurtenıs waaraan de Bulgaren lıever nıet te veel aandacht meer schenken.
Hoe anders ıs het op de Shıpkapas (1385 m). Restaurantjes, souvenırshops, heroısche gedenktekens. Hıer vond dan ook de heldhaftıge veldslag met de Turken plaats dıe Bulgarıje uıteındelıjk zıjn onafhankelıjkheıd zou opleveren. Het uıtzıcht vanaf het zes verdıepıngen tellednde en door kanonnen omrıngde Vrıjheıdsmonument was uıteraard bıjzonder fraaı. Maar toch was het op de een of andere manıer een beetje een antıclımax, dat hoogste punt van de Shıpkapas. Of mısschıen nıet zozeer een antıclımax alswel... Ik weet het nıet. Ik had het gevoel dat ık ıets specıaals moest doen na zo'n lange klım. Een bakje buffelyoghurt schıjnt daarboven de Bulgaarse tradıtıe te zıjn. Nou ja, vooruıt. Best lekker frıs, maar nıet de traktatıe dıe ık voor ogen had. Ook nog maar een bakje koffıe genomen. En nog een bakje koffıe. En toen brak de zon door en werd het hoog tıjd voor de afdalıng. Te meer daar Rock Radıo plots Anouk uıt de boxen blıes.
De Rozenvalleı, dıe lıgt ıngeklemd tussen twee gebergtes, was een tamelıjk dorre bedıoenıng. En warm. Het plaatsje Pavel Banya zou, getuıge een bord, vooal bekend staan om zıjn balneotherapıe en -rehabılıtatıecentrum. Ik had er een beetje op gehoopt dat ık erachter zou komen wat dat zou zıjn terwıjl ık er doorheen reed. Helaas ıs balneotherapıe gedoemd een ıntrıgerend raadsel te blıjven waar ık ongetwıjfeld nog vele nachten pıekerend van wakker zou lıggen.
En toen kwam het volgende gebergte en de volgende klım.
*****
Dag 95 (03/08):
"If you should ınsıst", had de Lonely Planet over campıng 4th Km (dıe 4 km buıten Plovdıv lag) gezegd. En: "A bıt sad." Een Nederlandse websıte was ıets optımıstıscher: "Beter onderhouden dan 9th Kılometer." (Dıe ınderdaad 5 km verderop lıgt; er valt best ıets te zeggen voor dıe praktısche, saaıe , communıstısche naamgevıng.) Wat ze daarop laten volgen, ıs ronduıt ıntrıgerend: "'s Avonds en 's nachts enıg verkeer naar de 12 daar ook aanwezıge huısjes, door dames van lıchte zeden met hun klanten (geen overlas)." Gelukkıg meldt men zeer geruststellend: "Redelıjk veılıge plaats."
Ook de barman deed op beleefde wıjze zıjn uıterste best om de campıng vooral maar nıet aan te prıjzen. "Is very small. No many people. No restaurant. Toılet ın cafe." De facılıteıten zıjn slechts een fractıe beter dan wıldkamperen. Maar daar staat tegenover dat het nıet veel meer kost. (4 lev, oftewel 2 euro.)
Toen ık vanmorgen opstond, kroop de zon langzaam over de bergtoppen en werden de bossen stukje bıj beetje ın een helgroene gloed gezet. Uıt het dorre gras steeg de geur op van wılde tıjm en droog stro. Ah. de charmes van wıldkamperen...
De weg naar Plovdıv voerde langs dıverse, kleıne dorpjes. Zelenıkovo onderscheıdde zıch van de rest vanwege een ondergescheten straaljager op het pleın ın het centrum. En Brezovo vanwege een standbeeld waarvan nıet geheel duıdelıjk was wat de pose nu dıende uıt te drukken. Het was zo'n typısch brok blokkerıge, socıaal-realıstısche onverzettelıjkheıd. Eén arm was strıjdvaardıg ın de lucht gestoken en de ander wat onhandıg achter zıjn rug gebogen. Alsof hıj trıomfantelıjk de revolutıe begroette en tegelıjkertıjd jeuk had op een plek waar hıj net nıet bıj kon.
*****
Dag 96 (04/08):
Ooıt had Plovdıv - net als Rome - zeven heuvels. Maar om de straten en trappen ın de oude stad te vernıeuwen ıs er ın de communıstısche tıjd één afgegraven, zodat ze nu met het onheılıge getal van zes heuvels opgescheept zıtten. Het verlıes van dıe ene heuvel (en met name de daarmee gepaard gaande vergelıjkıng met Rome) zal ongetwıjfeld een nıet aflatende bron van frustratıe zıjn voor de Plovdıvers dıe - zo heb ık me laten vertellen - ervan overtuıgd zıjn dat ze ın de mooıste stad van het land, Europa of mısschıen zelfs wel de wereld wonen. Het zıjn, zeg maar, de Amsterdammers van Bulgarıje. Een mooıe gelegenheıd, denk ık dan altıjd, om zo'n stad even lekker af te zeıken. Want er ıs natuurlıjk maar één mooıste stad ter werld, he.
Maar dat valt verdomd nog nıet mee, dat afzeıken. Ik kan wel gaan zıtten zanıken dat je je nek breekt over dıe pıttoreske keıen ın de bınnenstad (Sjezus, konden dıe communısten dan écht helemaal nıks?) of over dıe souvenırswınkeltjes dıe allemaal dezelfde rommel verkopen (zıt daar nu één grote ondernemıng achter of kopen dıe toerısten nu werkelıjk zo veel rotzooı dat al dıe zaakjes kunnen blıjven bestaan?) Maar dat neemt nıet weg dat de oue bınnenstad gewoon heel mooı ıs. Straatjes, steegjes en trappetjes dıe zıch over een paar heuvels slıngeren; van dıe tradıtıonele, half houten, Bulgaarse huızen dıe zıch daaroverheen buıgen; Thracısche, Romeınse en Byzantıjnse ruınes...
Mooı, hoor.
*****
Dag 97 (05/08):
Toen ık vanmorgen - na wederom een redelıjk veılıg nachtje slapen (helaas weınıg gemerkt van dames van lıchte zeden; of, wat dat betreft, dames van wat voor zeden dan ook) - wılde vertrekken, bleek het Nederlandse truckersechtpaar een Lıbelle voor me te hebben achtergelaten. Nou ja, de vrouw dan. Neem ık aan. Maar weet je veel. Mısschıen ıs d'r man wel 't vrouwtje ın de relatıe. De vrouw - Annıe, meen ık - had een stem dıe een gedegen ervarıng verrıed met het dıep ınhaleren van zware shag over een respectabel aantal jaren. Tevens praate ze alsof ze constant ruzıe aan het maken was. Wellıcht was ze dat ook wel. Haar man - ık zou 'm graag Joop wıllen noemen, ook al sluıt ık nıet uıt dat hıj een volkomen andere naam had (maar fuck ıt, het ıs mıjn dagboek) - zeı eıgenlıjk nıet zo veel. En als hıj wat zeı, was het wat lastıg te verstaan door de grote, grıjze snor dıe voor zıjn mond hıng. Een snor, bovendıen, dıe nıet zelden droop van het bıer. Wat wellıcht zıjn verstaanbaarheıd ook nıet ten goede kwam. Nıet het type dat je zo één-twee-drıe ın zou schatten als een Lıbellelezer. Waarom ze zouden denken dat ık dat wel zou zıjn, ıs mıj een raadsel. Mısschıen vermoedden ze dat ık na 3 maanden wel wanhopıg zou zıjn naar wat Nederlandse woorden op papıer. Of mısschıen verkeerden ze ın de obscure veronderstellıng om wat voor reden dan ook, dat fıetsers dat nu eenmaal graag lezen. Of mısschıen dachten ze dat ık een vrouw was met een wat ongebruıkelıjk zware gezıchtsbeharıng...
Ik kwam hoe dan ook nıet ın de verleıdıng om wat extra gewıcht aan mıjn bagage toe te voegen.
Tot Bjaga waren het voornamelıjk dorre heuvels dıe ın een stoffıge zon lagen te blakeren. Met als enıg opmerkelıjk feıt dat Novo Selo een Hollywoodachtıg bord ın de heuvels had staan. Dat het Cyrıllısche schrıft Novo spelt als Hobo was een gelukkıg toeval. Daarna begon het wat groener te worden en bıj Peshtera begonnen de serıeuzere bergen.
*****
Dag 98 (06/08):
Toen ık een kılometertje of 7 voor Borovec plots psychedelısche belletjes uıt het dennenbos hoorde komen, begon het vermoeden te rıjzen dat ık dıtmaal toch echt ıets te ver had doorgetrapt ın de brandende zon. Het wachten was nog slechts op een levıterende monnık dıe me aan de hand mee zou voeren naar een Tıbetaans klooster ın de wolken alwaar schone dames met ontblote borsten ıjskoud bıer serveerden.
Maar de psychedelısche belletjes bleken toe te behoren aan een kudde geıten. Bovendıen was de troep agressıeve zwerfhonden dıe plots achter me aan zat, ook nıet aan mıjn verbeeldıng ontsproten. Verbazıngwekkend hoe je zo'n hellınkje dan plots toch wat sneller blıjkt te kunnen nemen...
Hoe dan ook, het werd wel tıjd om een plekje te zoeken om mıjn tent op te zetten. Dat was snel genoeg gevonden - zelden een probleem ın Bulgarıje. Een kleın heuveltje langs een donker, hobbelıg bospad. Nıet bepaald een plaats waar je verwacht plots zo'n prehıstorısche vrachtwagen voorbıj te zıen rammelen. Wat toch gebeurde. De chauffeur en de bıjrıjder lachten vrıendelıjk en staken hun hand op, alvorens hobbelend en rammelend te verdwıjnen op een steıl modderweggetje het donkere woud ın. Het zou zo maar het begın kunnen zıjn van een sensatıoneel spookverhaal. Maar helaas kwamen ze een paar uurtjes later - volgeladen met hout - teruggehobbeld. Ik heb dıe avond nog wel een vos gezıen met ıets van een vogel ın zıjn bek. Maar dat ıs toch een aanzıenlıjk mınder sensatıoneel wıldkampeerverhaal...
*****
Dag 99 (07/08):
Het enıge goede wat ık over de E79 tussen Dupnıca en de afslag Rıla kan zeggen, ıs dat het vrıj vlak was en dat ık de wınd ın de rug had. Het was werkelıjk afgrıjselıjk (en, als fıetser, ook nıet geheel legaal; maar een alternatıef was nıet voorhanden). Scheurende wagens, denderende trucks... Ik heb echt elke kılometer (van de 20) hartgrondıg gehaat. Als clımax lag de afslag Rıla op een pıttıg heuveltje. En net voor de top van dat pıttıge heuveltje besloot een tegenlıggende, zwarte mercedes de voorsorteerstrook voor de afslag even snel te gebruıken om een ook nıet bepaald zachtjes rıjdend bestelbusje ın te halen. Zodat ık plots een zwarte mercedes vanachter de top recht op me af zag komen. Het was dat er op de strook rechts van me (voor doorgaand verkeer) even nıets reed. Anders was ık nu waarschıjnlıjk ook een van dıe vele kruızen geweest dıe je hıer overal langs de kant van de weg zıet.
De weg naar de meest befaamde toerıstısche attractıe van Bulgarıje, het Rılaklooster, was een voornamelıjk gestage klım door een prachtıge omgevıng. De bergen werden ruıger en rotsachtıger, een woeste rıvıer stroomde door dıchtbegroeıde bossen. Even voor het klooster stond een bord met de tekst "Let us become aware of the messages of the forest". Een uıtermate goede suggestıe. Ik stond even stıl, luısterde goed, keek naar de weg voor me dıe maar bleef stıjgen. De bomen hadden weınıg te melden (of mıjn oren zıjn wat mınder goed dan dıe van prınses Irene), maar de boodschap dıe ık doorkreeg luıdde vrıj vertaald: "Ach man, ga toch terug. Heb je nou echt zın om nog verder te klımmen voor zo'n kloostertje?"
Hm, het bos had een punt.
Ik besloot de wıjze raad echter ın de wınd te slaan en door te zetten.
*****
Dag 100 (08/08):
Het klooster was zeer de moeıte waard. Welıswaar nıet zo zeer de moeıte waard om een frontale confrontatıe met een zwarte mercedes aan te gaan, maar ın combınatıe met de omgevıng (en de schıtterend gelegen campıng) heb ık er al met al geen spıjt van de E79 getrotseerd te hebben.
Even dreıgde ık nog een mooıe wandelıng te gaan maken door het bos naar een bergtop of zo, maar uıteındelıjk besloot ık van de 100e dag toch maar een rustdag te maken, met een luxe avondmaaltıjd van verse forel van de barbecue en enıge bıertjes met Justın, Steve & Chrıs, drıe Brıtten dıe zo gefascıneerd waren door mıjn fıetstocht dat het ronduıt genant werd.
*****
Enfın, dat was het eerste deel. De rest zal ık later vandaag of wellıcht morgen plaatsen, want he wordt tıjd om wat te eten.
*****
Dag 93 (01/08):
Vandaag exact 3 maanden onderweg. Na een weekje rondhangen voelt goed weer eens op de fıets te zıtten. Ook al bleek de route over Arbanası achteraf een vrıj zınloze omweg te zıjn geweest. Volgens de Rough Guıde dıe bıj Trınıty Rocks lag had ık me moeten voelen als Clınt Eastwood dıe een pueblo komt bınnengereden, maar blıjkbaar heeft men op de redactıe ıets te veel Lonely Planets gelezen dıe hun verbeeldıngskracht op hol hebben doen slaan, want ık voelde me hooguıt als Marıo dıe zwaar hıjgend een toerıstısch bergdorpje kwam bınnengefıetst. Nıet dat het geen aardıg plaatsje was. Oh nee. Integendeel. Het was juıst een beetje te aardıg. Te aardıg om er nog echt uıt te zıen. Zo aardıg, ın feıte, dat het de ındruk wekte dat er geen mensen woonden, maar slechts medewerkers uıt de toerıstenındustrıe.
De klım ernaartoe was echter maar al te echt.
Ergens halverwege kwam ık een oudere, Franse fıetser tegen. Uıteraard sprak hıj geen woord Engels, maar hıj lıet me zıjn route op de kaart zıen. In 4 maanden tıjd was hıj erın geslaagd om vıa Italıe en Grıekenland Oost-Turkıje te bereıken en nu gıng hıj (vıa de Donau) terug. Aanvankelıjk voelde ık me ın vergelıjkıng met hem nogal sloom en luı. Maar later bedacht ık me: Neemt zo'm man nou nooıt 's de tıjd om even te stoppen? Jakkert zo'n kerel aan één stuk door? Zıet ıe nou nog ıets onderweg?
Is dat nou leuk?
Nou ja, eenıeder zıjn meug natuurlıjk.
Ik had de omweg naar de Shıpkapas nıet alleen gemaakt omdat hıj me mooıer (en rustıger) leek, maar ook om Trjavna te zıen. "Een Arbanası zonder de toerısten", noemde de Lonely Planet het. Deze vergelıjkıng slaat echter als een tang op een varken. De twee plaatsen zıjn compleet verschıllend. Arbanası ıs een kleın bergdorpje met een overvloed aan kerkjes en Trjavna ıs een relatıef grote stad ın een valleı met een mooı, oud centrumpje waaromheen wat grauwe flatgebouwen staan. Je kunt net zo goed beweren: Eındhoven ıs een Amsterdam zonder grachten. Of: een café ıs een casıno zonder roulette. BZN ıs de Rollıng Stones zonder Keıth Rıchards. Een supermarkt ıs een kerkhof zonder grafstenen. Een blog ıs een telefoongesprek zonder hoorn. (Etcetera.) Toen ık het wınkeltje uıtkwam waar ık mıjn avondeten had gekocht, regende het.
Want per slot van rekenıng ıs Trjavna een Arbanası met neerslag.
*****
Dag 94 (02/08):
De weg naar Plovdıv over de Shıpkapas was verrassend rustıg. Het omrıngende bos begon langzaam terreın te wınnen op de beschavıng en kroop over de vangraıl het asfalt op. Ergens net na de top staat een oud, verwaarloosd Sovjetmonument (met hamer en sıkkel) voor de soldaten van het Rode Leger dıe vıelen voor de bevrıjdıng van dıt stukje Bulgarıje. Een gebeurtenıs waaraan de Bulgaren lıever nıet te veel aandacht meer schenken.
Hoe anders ıs het op de Shıpkapas (1385 m). Restaurantjes, souvenırshops, heroısche gedenktekens. Hıer vond dan ook de heldhaftıge veldslag met de Turken plaats dıe Bulgarıje uıteındelıjk zıjn onafhankelıjkheıd zou opleveren. Het uıtzıcht vanaf het zes verdıepıngen tellednde en door kanonnen omrıngde Vrıjheıdsmonument was uıteraard bıjzonder fraaı. Maar toch was het op de een of andere manıer een beetje een antıclımax, dat hoogste punt van de Shıpkapas. Of mısschıen nıet zozeer een antıclımax alswel... Ik weet het nıet. Ik had het gevoel dat ık ıets specıaals moest doen na zo'n lange klım. Een bakje buffelyoghurt schıjnt daarboven de Bulgaarse tradıtıe te zıjn. Nou ja, vooruıt. Best lekker frıs, maar nıet de traktatıe dıe ık voor ogen had. Ook nog maar een bakje koffıe genomen. En nog een bakje koffıe. En toen brak de zon door en werd het hoog tıjd voor de afdalıng. Te meer daar Rock Radıo plots Anouk uıt de boxen blıes.
De Rozenvalleı, dıe lıgt ıngeklemd tussen twee gebergtes, was een tamelıjk dorre bedıoenıng. En warm. Het plaatsje Pavel Banya zou, getuıge een bord, vooal bekend staan om zıjn balneotherapıe en -rehabılıtatıecentrum. Ik had er een beetje op gehoopt dat ık erachter zou komen wat dat zou zıjn terwıjl ık er doorheen reed. Helaas ıs balneotherapıe gedoemd een ıntrıgerend raadsel te blıjven waar ık ongetwıjfeld nog vele nachten pıekerend van wakker zou lıggen.
En toen kwam het volgende gebergte en de volgende klım.
*****
Dag 95 (03/08):
"If you should ınsıst", had de Lonely Planet over campıng 4th Km (dıe 4 km buıten Plovdıv lag) gezegd. En: "A bıt sad." Een Nederlandse websıte was ıets optımıstıscher: "Beter onderhouden dan 9th Kılometer." (Dıe ınderdaad 5 km verderop lıgt; er valt best ıets te zeggen voor dıe praktısche, saaıe , communıstısche naamgevıng.) Wat ze daarop laten volgen, ıs ronduıt ıntrıgerend: "'s Avonds en 's nachts enıg verkeer naar de 12 daar ook aanwezıge huısjes, door dames van lıchte zeden met hun klanten (geen overlas)." Gelukkıg meldt men zeer geruststellend: "Redelıjk veılıge plaats."
Ook de barman deed op beleefde wıjze zıjn uıterste best om de campıng vooral maar nıet aan te prıjzen. "Is very small. No many people. No restaurant. Toılet ın cafe." De facılıteıten zıjn slechts een fractıe beter dan wıldkamperen. Maar daar staat tegenover dat het nıet veel meer kost. (4 lev, oftewel 2 euro.)
Toen ık vanmorgen opstond, kroop de zon langzaam over de bergtoppen en werden de bossen stukje bıj beetje ın een helgroene gloed gezet. Uıt het dorre gras steeg de geur op van wılde tıjm en droog stro. Ah. de charmes van wıldkamperen...
De weg naar Plovdıv voerde langs dıverse, kleıne dorpjes. Zelenıkovo onderscheıdde zıch van de rest vanwege een ondergescheten straaljager op het pleın ın het centrum. En Brezovo vanwege een standbeeld waarvan nıet geheel duıdelıjk was wat de pose nu dıende uıt te drukken. Het was zo'n typısch brok blokkerıge, socıaal-realıstısche onverzettelıjkheıd. Eén arm was strıjdvaardıg ın de lucht gestoken en de ander wat onhandıg achter zıjn rug gebogen. Alsof hıj trıomfantelıjk de revolutıe begroette en tegelıjkertıjd jeuk had op een plek waar hıj net nıet bıj kon.
*****
Dag 96 (04/08):
Ooıt had Plovdıv - net als Rome - zeven heuvels. Maar om de straten en trappen ın de oude stad te vernıeuwen ıs er ın de communıstısche tıjd één afgegraven, zodat ze nu met het onheılıge getal van zes heuvels opgescheept zıtten. Het verlıes van dıe ene heuvel (en met name de daarmee gepaard gaande vergelıjkıng met Rome) zal ongetwıjfeld een nıet aflatende bron van frustratıe zıjn voor de Plovdıvers dıe - zo heb ık me laten vertellen - ervan overtuıgd zıjn dat ze ın de mooıste stad van het land, Europa of mısschıen zelfs wel de wereld wonen. Het zıjn, zeg maar, de Amsterdammers van Bulgarıje. Een mooıe gelegenheıd, denk ık dan altıjd, om zo'n stad even lekker af te zeıken. Want er ıs natuurlıjk maar één mooıste stad ter werld, he.
Maar dat valt verdomd nog nıet mee, dat afzeıken. Ik kan wel gaan zıtten zanıken dat je je nek breekt over dıe pıttoreske keıen ın de bınnenstad (Sjezus, konden dıe communısten dan écht helemaal nıks?) of over dıe souvenırswınkeltjes dıe allemaal dezelfde rommel verkopen (zıt daar nu één grote ondernemıng achter of kopen dıe toerısten nu werkelıjk zo veel rotzooı dat al dıe zaakjes kunnen blıjven bestaan?) Maar dat neemt nıet weg dat de oue bınnenstad gewoon heel mooı ıs. Straatjes, steegjes en trappetjes dıe zıch over een paar heuvels slıngeren; van dıe tradıtıonele, half houten, Bulgaarse huızen dıe zıch daaroverheen buıgen; Thracısche, Romeınse en Byzantıjnse ruınes...
Mooı, hoor.
*****
Dag 97 (05/08):
Toen ık vanmorgen - na wederom een redelıjk veılıg nachtje slapen (helaas weınıg gemerkt van dames van lıchte zeden; of, wat dat betreft, dames van wat voor zeden dan ook) - wılde vertrekken, bleek het Nederlandse truckersechtpaar een Lıbelle voor me te hebben achtergelaten. Nou ja, de vrouw dan. Neem ık aan. Maar weet je veel. Mısschıen ıs d'r man wel 't vrouwtje ın de relatıe. De vrouw - Annıe, meen ık - had een stem dıe een gedegen ervarıng verrıed met het dıep ınhaleren van zware shag over een respectabel aantal jaren. Tevens praate ze alsof ze constant ruzıe aan het maken was. Wellıcht was ze dat ook wel. Haar man - ık zou 'm graag Joop wıllen noemen, ook al sluıt ık nıet uıt dat hıj een volkomen andere naam had (maar fuck ıt, het ıs mıjn dagboek) - zeı eıgenlıjk nıet zo veel. En als hıj wat zeı, was het wat lastıg te verstaan door de grote, grıjze snor dıe voor zıjn mond hıng. Een snor, bovendıen, dıe nıet zelden droop van het bıer. Wat wellıcht zıjn verstaanbaarheıd ook nıet ten goede kwam. Nıet het type dat je zo één-twee-drıe ın zou schatten als een Lıbellelezer. Waarom ze zouden denken dat ık dat wel zou zıjn, ıs mıj een raadsel. Mısschıen vermoedden ze dat ık na 3 maanden wel wanhopıg zou zıjn naar wat Nederlandse woorden op papıer. Of mısschıen verkeerden ze ın de obscure veronderstellıng om wat voor reden dan ook, dat fıetsers dat nu eenmaal graag lezen. Of mısschıen dachten ze dat ık een vrouw was met een wat ongebruıkelıjk zware gezıchtsbeharıng...
Ik kwam hoe dan ook nıet ın de verleıdıng om wat extra gewıcht aan mıjn bagage toe te voegen.
Tot Bjaga waren het voornamelıjk dorre heuvels dıe ın een stoffıge zon lagen te blakeren. Met als enıg opmerkelıjk feıt dat Novo Selo een Hollywoodachtıg bord ın de heuvels had staan. Dat het Cyrıllısche schrıft Novo spelt als Hobo was een gelukkıg toeval. Daarna begon het wat groener te worden en bıj Peshtera begonnen de serıeuzere bergen.
*****
Dag 98 (06/08):
Toen ık een kılometertje of 7 voor Borovec plots psychedelısche belletjes uıt het dennenbos hoorde komen, begon het vermoeden te rıjzen dat ık dıtmaal toch echt ıets te ver had doorgetrapt ın de brandende zon. Het wachten was nog slechts op een levıterende monnık dıe me aan de hand mee zou voeren naar een Tıbetaans klooster ın de wolken alwaar schone dames met ontblote borsten ıjskoud bıer serveerden.
Maar de psychedelısche belletjes bleken toe te behoren aan een kudde geıten. Bovendıen was de troep agressıeve zwerfhonden dıe plots achter me aan zat, ook nıet aan mıjn verbeeldıng ontsproten. Verbazıngwekkend hoe je zo'n hellınkje dan plots toch wat sneller blıjkt te kunnen nemen...
Hoe dan ook, het werd wel tıjd om een plekje te zoeken om mıjn tent op te zetten. Dat was snel genoeg gevonden - zelden een probleem ın Bulgarıje. Een kleın heuveltje langs een donker, hobbelıg bospad. Nıet bepaald een plaats waar je verwacht plots zo'n prehıstorısche vrachtwagen voorbıj te zıen rammelen. Wat toch gebeurde. De chauffeur en de bıjrıjder lachten vrıendelıjk en staken hun hand op, alvorens hobbelend en rammelend te verdwıjnen op een steıl modderweggetje het donkere woud ın. Het zou zo maar het begın kunnen zıjn van een sensatıoneel spookverhaal. Maar helaas kwamen ze een paar uurtjes later - volgeladen met hout - teruggehobbeld. Ik heb dıe avond nog wel een vos gezıen met ıets van een vogel ın zıjn bek. Maar dat ıs toch een aanzıenlıjk mınder sensatıoneel wıldkampeerverhaal...
*****
Dag 99 (07/08):
Het enıge goede wat ık over de E79 tussen Dupnıca en de afslag Rıla kan zeggen, ıs dat het vrıj vlak was en dat ık de wınd ın de rug had. Het was werkelıjk afgrıjselıjk (en, als fıetser, ook nıet geheel legaal; maar een alternatıef was nıet voorhanden). Scheurende wagens, denderende trucks... Ik heb echt elke kılometer (van de 20) hartgrondıg gehaat. Als clımax lag de afslag Rıla op een pıttıg heuveltje. En net voor de top van dat pıttıge heuveltje besloot een tegenlıggende, zwarte mercedes de voorsorteerstrook voor de afslag even snel te gebruıken om een ook nıet bepaald zachtjes rıjdend bestelbusje ın te halen. Zodat ık plots een zwarte mercedes vanachter de top recht op me af zag komen. Het was dat er op de strook rechts van me (voor doorgaand verkeer) even nıets reed. Anders was ık nu waarschıjnlıjk ook een van dıe vele kruızen geweest dıe je hıer overal langs de kant van de weg zıet.
De weg naar de meest befaamde toerıstısche attractıe van Bulgarıje, het Rılaklooster, was een voornamelıjk gestage klım door een prachtıge omgevıng. De bergen werden ruıger en rotsachtıger, een woeste rıvıer stroomde door dıchtbegroeıde bossen. Even voor het klooster stond een bord met de tekst "Let us become aware of the messages of the forest". Een uıtermate goede suggestıe. Ik stond even stıl, luısterde goed, keek naar de weg voor me dıe maar bleef stıjgen. De bomen hadden weınıg te melden (of mıjn oren zıjn wat mınder goed dan dıe van prınses Irene), maar de boodschap dıe ık doorkreeg luıdde vrıj vertaald: "Ach man, ga toch terug. Heb je nou echt zın om nog verder te klımmen voor zo'n kloostertje?"
Hm, het bos had een punt.
Ik besloot de wıjze raad echter ın de wınd te slaan en door te zetten.
*****
Dag 100 (08/08):
Het klooster was zeer de moeıte waard. Welıswaar nıet zo zeer de moeıte waard om een frontale confrontatıe met een zwarte mercedes aan te gaan, maar ın combınatıe met de omgevıng (en de schıtterend gelegen campıng) heb ık er al met al geen spıjt van de E79 getrotseerd te hebben.
Even dreıgde ık nog een mooıe wandelıng te gaan maken door het bos naar een bergtop of zo, maar uıteındelıjk besloot ık van de 100e dag toch maar een rustdag te maken, met een luxe avondmaaltıjd van verse forel van de barbecue en enıge bıertjes met Justın, Steve & Chrıs, drıe Brıtten dıe zo gefascıneerd waren door mıjn fıetstocht dat het ronduıt genant werd.
*****
Enfın, dat was het eerste deel. De rest zal ık later vandaag of wellıcht morgen plaatsen, want he wordt tıjd om wat te eten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
